الاکلنگ

۱

از پدر و مادرم پرسیدم اگر قرار باشه که یک روز از زندگی تون رو دوباره تجربه کنید و هیچ اتفاقی از اون روز رو تغییر ندید، چه روزی رو انتخاب می کنید؟ هرکدوم یه مدتی فکر کردند و بعدش یه روزی رو گفتن. جالبیش این جا بود که اون روزهای مدنظر هرکدوم، امکان وجود برای من در این بیست و دو سال نداشتند ولی می تونن از این به بعد پیش روم قرار داشته باشن. یعنی معنیش می تونه این باشه که زندگی از این جا به بعد ممکنه جالب تر بشه. البته ممکنه هم نشه. کسی نمی دونه.

۲

دو هفته پیش it's a wonderful life رو دیدم. زیبا بود. خیلی زیبا. هنوز سکانس آخرش که جورج بیلی به خانه می آید و اونجوری بچه ها و مری را بغل می کند پیش چشمم است. مری از نظر من زن ایده آل زندگی است: ))  جز دوست داشتنی ترین شخصیت های فیلم هایی که دیدم.

۳

دارم کتاب سوم (گرگ و میش هوای خرداد) خاطرات زیدآبادی رو می خونم. من زیدآبادی رو خیلی دوست دارم. آدم شریف و فهمیده ای است. برای خودش اصول و ارزش هایی دارد که هیچگاه زیر پا نمی گذارد. زندگی سخت و عجیب غریبی داشته.

البته جذابیت جلد سوم کتاب، مثل از سرد و گرم روزگار یا حتی بهار زندگی در زمستان تهران نیست. بدیهی هم هست. وقایع اخیرترن و سانسور کتاب هم بوده و مقدم بر آن مجبور بوده خیلی چیزها را تعدیل شده روایت کند. با این حال در مجموع خوندنشون برام مفید بوده.

فکر کنم چند سال پیش بود که قرار بود یه مناظره هم دانشگاه ما داشته باشه که البته برگزار هم نشد! من اون موقع نمی شناختمش.

۴

داشتم فکر پی کردم به هزینه های انکار کردن. هزینه های انکار کردن رو البته همیشه می شه به لطف مسئولان در همه سطوح مملکت دید. به هرحال، داشتم به برهه هایی از زندگیم فکر می کردم که واقعن نفهمیدم و انکار کردم. خیلی عجیبن. 

به یک چیز دیگر هم زیاد به فکر کردم. به همه زمینه هایی که برانگیخته شدم ولی پاسخ درخور به زمینه برانگیخته شده ممکن نبوده و نتیجه هم دل سرد شدن و تجربه افسردگی های برهه ای حتی اگه نخوای بهش لیبل افسردگی بزنی. کاش می شد واقع گرا بود و می شد کاری کرد که در زمینه هایی که واقعن نمی توانی پاسخ درخور بدهی، هیچ گاه برانگیخته نشوی!

۵

من زیادی به دوردست فکر می کنم و نتیجه آن که پیش پایم را نمی بینم. تو این کیس، داشتم به سناریو هایی فکر می کردم که خیلی عجیب و دورن: )) تازه تو این ابهام موجود!

1

دلم برای بابا ها خیلی می سوزه. حس می کنم اونقدر که باید نه احساساتشون رو بروز می دن و نه بهشون عشق ورزیده می شه. باید بیشتر به فکرشون باشیم و حداقل احساسات عمیقمون رو بروز بدیم نسبت بهشون.

2

امروز داشتیم با آرمین شعرهای موردعلاقه مون از اخوان رو می خوندیم. چقدر خوندشون به وجدم میاوره. صلابتی که تو اشعار اخوان هست اصن هیچا نیست. من خوان هشتم اش رو خیلی زیاد دوست دارم.

3

ولی عجیبه که ع تا این حد اشتباه فکر می کنه. کاش می شد خوراک فکری اش رو عوض کرد.

4

دوستم بهم پیام داده که دوباره احتمالن اینترنت شاید قطع بشه و یاد اون توئیته افتادم که می گفت اینجا باید اینجوری زندگی کنی که هرلحظه امکان دریغ شدن هرچیزی ازت وجود داره و همه چیزت رو از دست بدی!

من دیگه داره اعصابم خرد میشه. راه هایی هم که بلدم عصبانیتم رو خالی کنم موقتی ان و فقط کمک میکنن فراموش کنم. 

الان تو ایستگاه راه آهن نشستم و سرم داره سوت می کشه. امیدی که دیگه وجود نداره و می دونم دو ساعت دیگه که قطار راه می افته بیشتر از هروقت دیگه احساس تنهایی و ناامیدی می کنم و غرق در فکر می شم. غرق در نا امیدی. بیشتر از هر وقت دیگه شرایط و اوضاع حالم رو بد می کنن. از شوهای دور و بر خسته شدم. با چک کردن سایت های خبری حالم هی بد و بدتر می شه. وقتی به اتفاقات چند وقت اخیر فکر می کنم، مخم سوت می کشه.

اینکه واقعن واقعن فکر می کنم نمیشه. همه ادم های دور وبرم به هر قیمتی دارن مهاجرت می کنم. تقریبن همه ادم های اینجا فکر می کنن که هر سناریوی زندگی ای در خارج از کشور به هر سناریوی زندگی در داخل کشور می چربه! منم دیگه الان اینجوری فکر می کنم! حتی مطمئن شدم. هرتلاشی می کنی روز به روز بدبخت تر میشی. زندگی معمولی ازت دریغ شده. داشتم فکرمیکردم من هیچ چیز خاصی نمی خواستم! یک زندگی معمولی چیز زیادیه؟! نمی دونم. 

اینکه هیچ کدوم از خوشحالی های همیشه حالم رو خوب نمی کنه. من خسته شدم. اینجا هر روزش تباهیه. اینجا همه جا سیاهه.

1

احساس استیصال می کنم. تامین بدیهی ترین نیازهای بشر اینجا ناممکن شده. اینترنت چندروزه قطع شده و دیروز برای پیدا کردن یه مقاله دو ساعت کل هاردم رو زیر و رو کردم به این امید که قبلن دانلودش کرده باشم. اینکه تو خبرها می بینم یه نفر گفته وصل شدن اینترنت قطعیه حالم رو بد می کنه! اصن فرض امکان قطع دائمی اش باید به عقل خطور نکنه نه اینکه یه نفر بیاد تکذیبش کنه! خاک برسرمون که مشکلمون همچنین چیزیه!

2

عصرایران رو باز می کنم. دومین خبر پربازدیدش تا ظهر امروز در این شرایط، پناهنده شدن یک ایرانی برای درمان آلت تناسلیه!

3

از خرداد تا همین چند روز پیش بود که عضو هیچ کانال خبری ای نبودم. هیچ سایت خبری و رومه ای رو نمی خوندم. این باعث شده وقت بیشتری داشته باشم و فقط تو دوماه اخیر چهارتا کتاب خونده باشم که برای من آمار بسیار خوبیه. این چند روز و با توجه به محدودیت های دسترسی تنها چیزی که از وبگردی حاصلم شده، گشتن چند وبسایت خبریه که چیز زیادی هم ازشون دستگیرم نمیشه! نه اینکه قبلن می شده ولی به نسبت قدیم منظورمه !

4

وحید میگه ددلاین یه سری از دانشگاه ها رو چون GRE اش دو روز پیش کنسل شده و معلوم نیست قراره چه اتفاقی برای اون GRE به خاطر شرایط اینترنت بیفته، عملن از دست داده. جاهایی مثل تگزاس آستین و A&M.

5

دیدم امروز پرفسور رضا فوت شده. قیافش رو که نگاه می کنم سرزنده بودن و روحیه داشتن تو سن بالا مشهوده. چیزی که امروزه یافت کردنش بیشتر از هر وقت دیگه دشوار شده.

1

من هر موقع با علی می رم بیرون کلی خوش بهم می گذره و کلی ک* کلک در میاریم ولی همیشه یه زمانی توی اون بازه حواسم جمع می شه و عمیقن احساس ناراحتی منو فرا می گیره. اینکه زندگیم فاقد معنا و هدف مشخصه. هرکی منو می بینه فکر می کنه احمقم که اپلای نکردم. یه عده دیگشون میگن احمقی که نه تنها اپلای نکردی که پنج ساله کردی ولی من این حس رو ندارم. اپلای برای من صورت مساله رو تغییر نمی داد. اپلای کردن سخت نبود. تافل می خواست و تمام. هیچ چیز دیگه ای نمی خواست ولی من فکر می کنم اپلای کردن صورت مساله من رو تغییر نمی داد. یه هدف کوتاه مدت دیگه بود که باز باید دوباره یه هدف کوتاه مدت دیگه جایگزینش می کردم تا زندگیم بی معنا نشه ولی یه جایی می رسید که می دیدی هدف بلند مدتی وجود نداشته که تو هدف های کوتاه مدت براش تعریف کردی. اون موقع برای من زودتر از بقیه رسیده. خیلی زودتر. البته که این هم می تونه خوب باشه هم بد. خوب که خودتو نجات بدی. فکر کنی و نزاری این بنا کج بره بالا و بد اینکه ممکن باعث بشه اون ساختمون هیچ وقت بالا نره. یعنی اگه درست حواست باشه همون جوری هم می شد یه ساختمون کج برد بالا و تا یه کجی معقولی نگهش داشت نسبت به اینکه هیچی نساخته باشی بهتر بود. یعنی یه 10 طبقه خوب ساخته نشده از یه کج دو طبقه خوب ساخته نشده (با فرض اینکه تو هردوتا بشه زندگی کرد و مشکل "خیلی" خاصی تهدیدت نکنه، بهتره!

2

از اون کار کذایی اومدم بیرون. قرار بود یه ماه آزمایشی اونجا باشم و بعدش قرارداد ببندیم با این جال بعد چند روز بهش گفتم شوق و اشتیاق ندارم. محیطش رو هم دوست نداشتم. اما یه دلیل خیلی مهم تر هم داشتم و اون اینکه احساس بردگی بهم دست میداد بهشون سفته بدم. تو اون مدت کوتاهی که اونجا بودم، فکرم متمرکز نمی شد. من حتی اون فیلد رو دوست نداشتم. از همون اولِ اول که اگه دوست داشتم قطعن انتخاب بهتری برای پروژه کارشناسی ام هم انجام می دادم!

کل عایدی این داستان، هدر دادن زمان قابل توجهی سر هماهنگی  بود و بس! اصن من نمی فهمم مگه می خواستن چه گهی بخورن که چند ماه این پروسه مصاحبه رو طول داده بودن. انی وی کار درستی کردم اومدم بیرون و جلوی ضرر رو هر موقع بگیری منفعته.

3

دارم به یه چیزی فکر می کنم که می دونم غلطه ولی وسوسه شدم. بد هم وسوسه شدم. اگه تونستم تو دو روز کلک این داستان رو بکنم، بهش فکر می کنم. دقیق هم فکر می کنم. شاید حتی پی اش رو بگیرم.

4

دلم برای دو هفته پیش تنگ شده. خیلی زیاد. آخرین باری که همینقدر دلم برای هم چین چیزی تنگ می شد راهنمایی بودم. همونجایی که هیچ هدف کوتاه مدتی نداشتم. درست مثل الان. فاقد معنا. اون موقع معنای زندگیم تراوین بود! الانم خودم رو سرگرم کردم و این خیلی بده.

نمی دونم نمی دونم.

1

دلم برای بابا ها خیلی می سوزه. حس می کنم اونقدر که باید نه احساساتشون رو بروز می دن و نه بهشون عشق ورزیده می شه. باید بیشتر به فکرشون باشیم و حداقل احساسات عمیقمون رو بروز بدیم نسبت بهشون.

2

امروز داشتیم با آرمین شعرهای موردعلاقه مون از اخوان رو می خوندیم. چقدر خوندشون به وجدم میاوره. صلابتی که تو اشعار اخوان هست اصن هیچا نیست. من خوان هشتم اش رو خیلی زیاد دوست دارم.

3

ولی عجیبه که ع تا این حد اشتباه فکر می کنه. کاش می شد خوراک فکری اش رو عوض کرد.

4

دوستم بهم پیام داده که دوباره احتمالن اینترنت شاید قطع بشه و یاد اون حرف افتادم که می گفت اینجا باید اینجوری زندگی کنی که هرلحظه امکان دریغ شدن هرچیزی ازت وجود داره و همه چیزت رو از دست بدی!

1

برای اولین بار بود میتینگ های این جوری شرکت می کردم و خب احتمالن آخرین هم باشه. در وهله اول چنین میتینگ ای به عنوان اولین تجربه انتخاب خوبی نبود چرا که شلوغ بود و من فقط یک نفر رو می شناختم. شلوغی باعث دسته دسته شدن افراد حاضر شده بود. علاوه بر این احساس عدم تعلق به چنین جمع هایی و دغده مشترک نداشتن خیلی اذیتم کرد.

2

نشانه ها بسیار مهم هستند. اینکه فلان چیز همیشه با فلان چیز اتفاق می افتد، سبب می شود هنگام دیدن یا انجام دادن الف، سریعن و بدون فکر به ب فکر کنیم. باید نشانه های بد رو حذف کنم! باید معنا و ارتباط نداشتن یه سری چیزها رو هم به ذهنم بفهمونم.

3

بالاخره کارم انجام شد. کلی چیز دستگیرم شد. این که از این به بعد باید اپروچم در قبال مساله فلان چی باشه و چجوری مساله رو باهاشون مطرح کنم و اینکه بیشتر از گذشته باید متکی به خودم بشم.

4

شب های روشن رو با آرمین دیدیم. دوستش داشتم. داشتیم با آرمین در مورد معیار ها حرف می زدیم. کاش اطرافیانمان ساده تر از اکنونشان بودند

5

صبح خوبی رو شروع نکردم. اول از همه خراب شدن گوشیم و در وهله بعد هم یک خبر ناگوار با پیامد های نامعلوم.

1

فکر کنم قبلنم این رو یه جا نوشته باشم با این حال به نظرم اومد شاید خوب باشه برای خودم دوباره یادآوریش کنم که باید به یه سری از هدف ها، در حد یه تسک که قراره ته روز تیک بخورن نگاه کنم. هویت بیش از حد قائل شدن برای آنها و جدی گرفتنشون از یه آستانه ای بیشتر، فقط و فقط آدم رو دور تر می کنه. گاهی حتی برای بعضی از اونها تشریفات خاصی قائل شدم که وقتی اون تشریفات به جا آورده نمی شن، شروع به برداشتن قدم در اون مسیر نمی کنم. می گم باید فلان و فلان مهیا باشه! الکی که نمیشه!

برداشتن کوچکترین قدم ها از اهمیت برخورداره. پیوستگی اهمیت زیادی داره. وقتی قدم ها رو دونه دونه بر می داری، متوجه نمی شی تا می رسی به یه قدمی هدفت و اونجایه که به خودت می گی ووووو : )) این یعنی منم؟! اون تجربه از جالب ترین تجربه های موجوده.

2

در وهله اول سوال اینه که اگر قرار باشه یه مساحت مشخصی از خوشی رو تجربه کنیم (tA) که t مدت زمان تجربه خوشی و A مقدار سرخوشی حاصل از اون داستان باشه، ترجیحم اینه که A کمتری رو در t بزرگتری تجربه کنم یا برعکس؟ به نظرم میاد پله ای بودن داستان از ضربه ای بودنش منطقی تر باشه!

3

این که چندین موضوع ذهنت رو درگیر کنه ولی در لحظه ی انجام هرکدوم فقط به همون فکر کنی و ذهنت رو مدیریت کنی که موازی اون ها رو پیش نبره خیلی سخته. در واقع هنوز که هنوزه بر این مشکل فائق نیومدم.

4

مساله مهم دیگه وم پیوسته در نظر داشتن مرگه. گاهی بهش فکر کنم. به اینکه چجوری قراره ببینم. به نحوه مرگ آدم هایی که اخیرن مردن.

5

قدیما که به ازدواج فکر می کردم، به نظرم می اومد اگه بعد ها آدم با فردی روبرو بشه که از نظرش بهتر از زنش باشه، احساس خسران بکنه هرچند به روی خودش نیاره ولی در حال حاضر حس می کنم آدمی که یه خورده بهتر باشه از استاندارد هایی که هرکس برای ازدواج داره، با آدمی که خیلی بهتره فرقی نداره : ))

یعنی دو نکته وجود داره. نکته اول اینه که کمال گرایی کنار گذاشته بشه و نکته دوم اینه که واقعن اون استاندارد ها درست ست بشن و فرد همه مینیمم هاشو کنه. یعنی مثل یه مساله بهینه سازی اگه بهش نگاه کنیم، می خوایم یه تابعی رو ماکزیمم کنیم و قید هامون هم ایناس. فیزیبل ست اش رو تعیین می کنیم و تمام : ))

6

اون حرف توماس پین رو باید سر لوحه زندگی کرد: (به خصوص در برهه ای که در آن به سر می بریم!)

بحث کردن با کسی که فکت ها را انکار می کند، مانند تجویز دارو برای مرده است!

1

احساس استیصال می کنم. تامین بدیهی ترین نیازهای بشر اینجا ناممکن شده. اینترنت چندروزه قطع شده و دیروز برای پیدا کردن یه مقاله دو ساعت کل هاردم رو زیر و رو کردم به این امید که قبلن دانلودش کرده باشم. اینکه تو خبرها می بینم یه نفر گفته وصل شدن اینترنت قطعیه حالم رو بد می کنه! اصن فرض امکان قطع دائمی اش باید به عقل خطور نکنه نه اینکه یه نفر بیاد تکذیبش کنه! خاک برسرمون که مشکلمون همچنین چیزیه!

2

عصرایران رو باز می کنم. دومین خبر پربازدیدش تا ظهر امروز در این شرایط، پناهنده شدن یک ایرانی برای درمان آلت تناسلیه!

3

از خرداد تا همین چند روز پیش بود که عضو هیچ کانال خبری ای نبودم. هیچ سایت خبری و رومه ای رو نمی خوندم. این باعث شده وقت بیشتری داشته باشم و فقط تو دوماه اخیر چهارتا کتاب خونده باشم که برای من آمار بسیار خوبیه. این چند روز و با توجه به محدودیت های دسترسی تنها چیزی که از وبگردی حاصلم شده، گشتن چند وبسایت خبریه که چیز زیادی هم ازشون دستگیرم نمیشه! نه اینکه قبلن می شده ولی به نسبت قدیم منظورمه !

4

دیدم امروز پرفسور رضا فوت شده. قیافش رو که نگاه می کنم سرزنده بودن و روحیه داشتن تو سن بالا مشهوده. چیزی که امروزه یافت کردنش بیشتر از هر وقت دیگه دشوار شده.

پلان 1

می رم آرایشگاه دانشگاه و اونی که موهام رو کوتاه می کنه، همزمان داره با دونفر از مشتری ها دو بحث جداگانه رو پیش می بره. بازی استقلال و نفت مسجد سلیمان رو هم داره دنبال می کنه. نگاهی هم به لای در داره چنانچه اگر آشنایی از جلوی آرایشگاه همانند کفاش دانشگاه عبور کنه، خوش و بش کنه! حتی هنگام خروج از یکی از مشتری ها که مویش توسط آرایشگر دیگر کوتاه شده، مدتی از کوتاه کردن سر من دست کشیده و با هم خنده ها عجیب غریب کرده و در گوشی با هم حرف می زنند.

پلان 2

داخل دفتر استادم در دانشگاه نشسته ام که احیانن با هم در مورد پروژه ام صحبت کنیم! همزمان یک نفر دارد برگه مخابراتش را می بیند. هر دو دقیقه یکبار یک نفر می آید و سوالی می پرسد یا بحث های مربوط به گروه مخابرات مطرح می شود. همان زمان یک دانشجو که سال پیش اپلای کرده و هنوز ویزایش نیامده هم آمده سری بزند و او هم داخل آمده و گفت و گوی موازی ای با او پیش می رود. یک صفحه ورد هم جلوی استادم باز است که دارد تکمیلش می کند و مربوط به جلسه گروه نیم ساعت پیش است! روز های دیگر بعضن استاد های مختلف در همین حین می آیند و می روند!

پلان 3

می روم مطب چشم پزشکی. خواسته ی به حقم این است که دکتر چشمم را معاینه کند و به حرف هایم گوش کند اما همزمان قسمتی از توجه به من اختصاص پیدا می کند و قسمت دیگر به فردی که دارد با دکتر در واتس اپ چت می کند. هیچ کداممان احتمالن آن میزان از توجه و دقت را که لازم است دریافت نمی کنیم!

ایا موازی کاری خوب است؟! آیا همه چیز با هم پیش می رود؟ یا ظاهرن همه چیز دارد پیش می رود اما انگار هیچ چیز پیش نمی رود؟ نگاهی به خروجی بیندازیم. به خروجی ریسرچ استاد، به رضایت افرادی که همزمان دارد کارشان پیش می رود. آیا آن آرایشگر اساسن از آن فوتبال چیز خاصی هم عایدش می شود؟

نمی دانم اما من تصمیم گرفته ام از دنیای موازی کار ها لفت دهم!

1

فکر کنم قبلنم این رو یه جا نوشته باشم با این حال به نظرم اومد شاید خوب باشه برای خودم دوباره یادآوریش کنم که باید به یه سری از هدف ها، در حد یه تسک که قراره ته روز تیک بخورن نگاه کنم. هویت بیش از حد قائل شدن برای آنها و جدی گرفتنشون از یه آستانه ای بیشتر، فقط و فقط آدم رو دور تر می کنه. گاهی حتی برای بعضی از اونها تشریفات خاصی قائل شدم که وقتی اون تشریفات به جا آورده نمی شن، شروع به برداشتن قدم در اون مسیر نمی کنم. می گم باید فلان و فلان مهیا باشه! الکی که نمیشه!

برداشتن کوچکترین قدم ها از اهمیت برخورداره. پیوستگی اهمیت زیادی داره. وقتی قدم ها رو دونه دونه بر می داری، متوجه نمی شی تا می رسی به یه قدمی هدفت و اونجایه که به خودت می گی ووووو : )) این یعنی منم؟! اون تجربه از جالب ترین تجربه های موجوده.

2

در وهله اول سوال اینه که اگر قرار باشه یه مساحت مشخصی از خوشی رو تجربه کنیم (tA) که t مدت زمان تجربه خوشی و A مقدار سرخوشی حاصل از اون داستان باشه، ترجیحم اینه که A کمتری رو در t بزرگتری تجربه کنم یا برعکس؟ به نظرم میاد پله ای بودن داستان از ضربه ای بودنش منطقی تر باشه!

3

این که چندین موضوع ذهنت رو درگیر کنه ولی در لحظه ی انجام هرکدوم فقط به همون فکر کنی و ذهنت رو مدیریت کنی که موازی اون ها رو پیش نبره خیلی سخته. در واقع هنوز که هنوزه بر این مشکل فائق نیومدم.

4

مساله مهم دیگه وم پیوسته در نظر داشتن مرگه. گاهی بهش فکر کنم. به اینکه چجوری قراره بمیرم. به نحوه مرگ آدم هایی که اخیرن مردن.

5

قدیما که به ازدواج فکر می کردم، به نظرم می اومد اگه بعد ها آدم با فردی روبرو بشه که از نظرش بهتر از زنش باشه، احساس خسران بکنه هرچند به روی خودش نیاره ولی در حال حاضر حس می کنم آدمی که یه خورده بهتر باشه از استاندارد هایی که هرکس برای ازدواج داره، با آدمی که خیلی بهتره فرقی نداره : ))

یعنی دو نکته وجود داره. نکته اول اینه که کمال گرایی کنار گذاشته بشه و نکته دوم اینه که واقعن اون استاندارد ها درست ست بشن و فرد همه مینیمم هاشو کنه. یعنی مثل یه مساله بهینه سازی اگه بهش نگاه کنیم، می خوایم یه تابعی رو ماکزیمم کنیم و قید هامون هم ایناس. فیزیبل ست اش رو تعیین می کنیم و تمام : ))

6

اون حرف توماس پین رو باید سر لوحه زندگی کرد: (به خصوص در برهه ای که در آن به سر می بریم!)

بحث کردن با کسی که فکت ها را انکار می کند، مانند تجویز دارو برای مرده است!

1

برای اولین بار بود میتینگ های این جوری شرکت می کردم و خب احتمالن آخرین هم باشه. در وهله اول چنین میتینگ ای به عنوان اولین تجربه انتخاب خوبی نبود چرا که شلوغ بود و من فقط یک نفر رو می شناختم. شلوغی باعث دسته دسته شدن افراد حاضر شده بود. علاوه بر این احساس عدم تعلق به چنین جمع هایی و دغده مشترک نداشتن خیلی اذیتم کرد.

2

نشانه ها بسیار مهم هستند. اینکه فلان چیز همیشه با فلان چیز اتفاق می افتد، سبب می شود هنگام دیدن یا انجام دادن الف، سریعن و بدون فکر به ب فکر کنیم. باید نشانه های بد رو حذف کنم! باید معنا و ارتباط نداشتن یه سری چیزها رو هم به ذهنم بفهمونم.

3

بالاخره کارم انجام شد. کلی چیز دستگیرم شد. این که از این به بعد باید اپروچم در قبال مساله فلان چی باشه و چجوری مساله رو باهاشون مطرح کنم و اینکه بیشتر از گذشته باید متکی به خودم بشم.

4

شب های روشن رو با آرمین دیدیم. دوستش داشتم. داشتیم با آرمین در مورد معیار ها حرف می زدیم. کاش اطرافیانمان ساده تر از اکنونشان بودند

5

صبح خوبی رو شروع نکردم. اول از همه خراب شدن گوشیم و در وهله بعد هم یک خبر با پیامد های نامعلوم.

1

کلن از بیرون گود ماجرا رو دیدن کار خیلی بدیه. اینجوری در مقام نصحیت کردن ظاهر می شه آدم. یه نگاه عاقل اندر سفیه نهفته ای به افراد درگیر ماجرا داره ولی وقتی میاد داخل، خودش رو هم می بینه که براش امکان رهایی مثل همه اون آدم های دیگه، سخت شده. دیگه نمی تونه مثل قبل، آدم ها رو اونقدر سریع قضاوت کنه. البته که این یه معنای این نیست که باید هرکاری رو تجربه کنیم ولی من فکر می کنم باید یه سری از تابو ها رو با احتیاط چندبار بشکنیم. با خودمان ابزار لازم رو ببریم که اگه افتادیم داخل چاه، بتونیم بیرون بیایم. مثل واکسن می مونه. باید یه میکروب ضعیف شده رو داخل بدنت کنی که بدنت نسبت به میکروب قوی، دچار مشکل نشه.

2

دیروز داشتم برای دوستی توضیح می دادم که هویت خیلی مهمه. البته باید تشکر کرد از جیمز کلییر و کتاب عادت های اتمی (که البته نصفه نیمه از یکی/دو ماه پیش رها شده). کلییر می گفت که وقتی یکی سیگار رو می خواد ترک کنه، وقتی بهش سیگار تعارف می شه می تونه دو تا جواب بده. اینکه بگه "من سیگاری نیستم" یا "بگه مدتیه سیگار کشیدن رو ترک کردم". تو اولی داره از پایین ترین لایه ها ترک سیگار رو تجربه می کنه و حتی هویت سیگاری بودن رو فرد نمی خواد قبول می کنه و می خواد ازش رهایی پیدا کنه. با استناد به همین نکته، به نظرم تو تصمیم گیری های یکمی سخت، باید به هویتمون رجوع کنیم. چندتا فلش بک بزنیم به اتفاقای گذشته. مرور کنیم که ما کی بودیم، چه مسیری رو طی کردیم و آیا این تصمیم با هویتمون سازگاری داره؟ به نظرم این موضوع خیلی مهمه.

3

باید سعی کنم راحت تر و ریلکس تر زندگی کنم. مثل همیشه. عادیِ عادی. صبر و بردباری چیزیه که به نظرم بیشتر از هر برهه دیگه ای، نیاز زندگی منه. امیدوارم خدا هم کمکم کنه.

یه خرده داشتم در مورد رابطه فکر می کردم، گفتم یه جا بنویسمشون:

1

تو ریاضی مالی، وقتی مساله مارکویتز که همون بهینه سازی سبد سهامه حل میشه، یه curve ای واسه نقاط شدنی (feasible) می کشیدیم که محور عمودی اش امید سود بازگشتی بود و محور افقی اش واریانس که همون ریسک سرمایه گذاری رو نشون میداد. بعد مرز کارا (efficient frontier) اون مرزیه که نقاط زیرش، زیربهینه اند چون نقاطی وجود دارند که با همون واریانس، سودشون بیشتره. نقاط راست اون مرزم همینطوریه چون این دفعه به ازای همون سود، نقاطی با ریسک پایین ترهم وجود داره. یعنی به ازای هر سطحی از ریسک، اون سبدی رو انتخاب کنیم که بیشترین سود رو داره. حالا اینا رو گفتم که چی بگم؟ : ))

می خواستم بگم از نظر من مهمه که آدمی انتخاب میکنیم، زیربهینه نباشه: )) یعنی از نظر من دونفر که هرکدوم واریانس و امید سود متفاوت دارند ولی رو اون مرزن، جذاب اند. البته که چون پارامترهای مساله هرکسی فرق می کنه، یه نفر می تونه واسه بعضی ها رو مرز کاراشون باشه واسه بعضی های دیگه نباشه!

2

موضوع دیگه اینه که آدما بدونن از رابطه شون چی می خوان. این خیلی مهمه. ممکنه خواسته های طرفین باهم فرق داشته باشه ولی بازی برد-برد باشه و هردو خواسته تامین بشه. خیلی وقتا وارد بازی های اشتباهی می شیم و این خیلی بده.

3

خیلی وقتا طرف مقابل حوصله نداره و تو حوصله داری. برعکسشم هست. باید این شرایط رو درک کرد. خیلی جاها نشون نداد این بی حوصلگی رو و البته به تدریج سعی کرد تصویر درست تری از فرد مقابل به دست آورد.

4

یه چیز مهم دیگه به نظرم تغییر کردن نسبتن سریع آدمایه. البته این بیشتر تو سنین پایین تر اتفاق می افتاده و چون آدما هنوز به یه ثبات شخصیت نرسیدن، تصویر خیلی درستی از خواسته ها و تمایلاتشون نداره. البته آدمی که آستانه انعطاف پذیریش بالایه مشکل خیلی خاصی براش پیش نمیاد ولی شاید بهتر باشه سعی کنیم بزاریم وقتی حس می کنیم به یه استیدی استیتی رسیده باشیم، وارد رابطه با یه آدم بشیم.

5

بعضی رابطه ها از یه جایی به بعد، دارن توسط یکی از طرفین هدایت می شن. اینم خیلی بده حتی اگه خودمون هدایت گر اصلی شدیم. این فقط باعث می شه دوتا آدم دیرتر به شناخت درست از خودشون برسن. مثلن فرض کنیم سوار قایق شدیم. یه پارو دست ماست و یه پارو هم دست طرف مقابلمون. حالا اگه همیشه یه نفر پارو بزنه که فقط جاهایی که اون می خواد رو می بینیم. همزمان پارو زدن حداقل می تونه باعث بشه اگه برایند داره صفر می شه بفهمیم و پیاده بشیم ولی تو شرایطی که برایند صفر نمیشه حداقل یه جا داره اون قایقه حرکت می کنه و این جالب تره: ))

۱

از پدر و مادرم پرسیدم اگر قرار باشه که یک روز از زندگی تون رو دوباره تجربه کنید و هیچ اتفاقی از اون روز رو تغییر ندید، چه روزی رو انتخاب می کنید؟ هرکدوم یه مدتی فکر کردند و بعدش یه روزی رو گفتن. جالبیش این جا بود که اون روزهای مدنظر هرکدوم، امکان وجود برای من در این بیست و دو سال نداشتند ولی می تونن از این به بعد پیش روم قرار داشته باشن. یعنی معنیش می تونه این باشه که زندگی از این جا به بعد ممکنه جالب تر بشه. البته ممکنه هم نشه. کسی نمی دونه.

۲

دو هفته پیش it's a wonderful life رو دیدم. زیبا بود. خیلی زیبا. هنوز سکانس آخرش که جورج بیلی به خانه می آید و اونجوری بچه ها و مری را بغل می کند پیش چشمم است. مری از نظر من زن ایده آل زندگی است: ))  جز دوست داشتنی ترین شخصیت های فیلم هایی که دیدم.

۳

دارم کتاب سوم (گرگ و میش هوای خرداد) خاطرات زیدآبادی رو می خونم. من زیدآبادی رو خیلی دوست دارم. آدم شریف و فهمیده ای است. برای خودش اصول و ارزش هایی دارد که هیچگاه زیر پا نمی گذارد. زندگی سخت و عجیب غریبی داشته.

البته جذابیت جلد سوم کتاب، مثل از سرد و گرم روزگار یا حتی بهار زندگی در زمستان تهران نیست. بدیهی هم هست. وقایع اخیرترن و سانسور کتاب هم بوده و مقدم بر آن مجبور بوده خیلی چیزها را تعدیل شده روایت کند. با این حال در مجموع خوندنشون برام مفید بوده.

فکر کنم چند سال پیش بود که قرار بود یه مناظره هم دانشگاه ما داشته باشه که البته برگزار هم نشد! من اون موقع نمی شناختمش.

۴

داشتم فکر می کردم به هزینه های انکار کردن. هزینه های انکار کردن رو البته همیشه می شه به لطف مسئولان در همه سطوح مملکت دید. به هرحال، داشتم به برهه هایی از زندگیم فکر می کردم که واقعن نفهمیدم و انکار کردم. خیلی عجیبن. 

به یک چیز دیگر هم زیاد به فکر کردم. به همه زمینه هایی که برانگیخته شدم ولی پاسخ درخور به زمینه برانگیخته شده ممکن نبوده و نتیجه هم دل سرد شدن و تجربه افسردگی های برهه ای حتی اگه نخوای بهش لیبل افسردگی بزنی. کاش می شد واقع گرا بود و می شد کاری کرد که در زمینه هایی که واقعن نمی توانی پاسخ درخور بدهی، هیچ گاه برانگیخته نشوی!

۵

من زیادی به دوردست فکر می کنم و نتیجه آن که پیش پایم را نمی بینم. تو این کیس، داشتم به سناریو هایی فکر می کردم که خیلی عجیب و دورن: )) تازه تو این ابهام موجود!

۱

از پدر و مادرم پرسیدم اگر قرار باشه که یک روز از زندگی تون رو دوباره تجربه کنید و هیچ اتفاقی از اون روز رو تغییر ندید، چه روزی رو انتخاب می کنید؟ هرکدوم یه مدتی فکر کردند و بعدش یه روزی رو گفتن. جالبیش این جا بود که اون روزهای مدنظر هرکدوم، امکان وجود برای من در این بیست و دو سال نداشتند ولی می تونن از این به بعد پیش روم قرار داشته باشن. یعنی معنیش می تونه این باشه که زندگی از این جا به بعد ممکنه جالب تر بشه. البته ممکنه هم نشه. کسی نمی دونه.

۲

دو هفته پیش it's a wonderful life رو دیدم. زیبا بود. خیلی زیبا. هنوز سکانس آخرش که جورج بیلی به خانه می آید و اونجوری بچه ها و مری را بغل می کند پیش چشمم است. مری از نظر من زن ایده آل زندگی است: ))  جز دوست داشتنی ترین شخصیت های فیلم هایی که دیدم.

۳

دارم کتاب سوم (گرگ و میش هوای خرداد) خاطرات زیدآبادی رو می خونم. من زیدآبادی رو خیلی دوست دارم. آدم شریف و فهمیده ای است. برای خودش اصول و ارزش هایی دارد که هیچگاه زیر پا نمی گذارد. زندگی سخت و عجیب غریبی داشته. البته جذابیت جلد سوم کتاب، مثل از سرد و گرم روزگار یا حتی بهار زندگی در زمستان تهران نیست. بدیهی هم هست. وقایع اخیرترن و سانسور کتاب هم بوده و مقدم بر آن مجبور بوده خیلی چیزها را تعدیل شده روایت کند. با این حال در مجموع خوندنشون برام جالب بوده. زیدآبادی حدود دو سال پیش قرار بود یه مناظره دانشگامون داشته باشه که کنسل شد. البته من اون موقع خیلی کمتر از الان می شناختمش.

۴

داشتم فکر می کردم به هزینه های انکار کردن. هزینه های انکار کردن رو البته همیشه می شه به لطف مسئولان در همه سطوح مملکت دید. به هرحال، داشتم به برهه هایی از زندگیم فکر می کردم که واقعن نفهمیدم و انکار کردم. خیلی عجیبن. 

به یک چیز دیگر هم زیاد به فکر کردم. به همه زمینه هایی که برانگیخته شدم ولی پاسخ درخور به زمینه برانگیخته شده ممکن نبوده و نتیجه هم دل سرد شدن و تجربه افسردگی های برهه ای حتی اگه نخوای بهش لیبل افسردگی بزنی. کاش می شد واقع گرا بود و می شد کاری کرد که در زمینه هایی که واقعن نمی توانی پاسخ درخور بدهی، هیچ گاه برانگیخته نشوی!

۵

من زیادی به دوردست فکر می کنم و نتیجه آن که پیش پایم را نمی بینم. شاید بشه بهش لیبل زیادی خیال پرداز بودن زد. الان داشتم به فرصت/تهدید پیش رو و سناریو هایی فکر می کردم که خیلی عجیب و دورن: )) تازه تو این ابهام موجود. فکر کنم درستش این باشه که چندماه دیگه راجع بهش تصمیم گیری کنم.

1

داشتم فکر می کردم به میزان محبتی که باید در قبال آدم هایی داشته باشیم که در شرایط دشوار و سخت قرار می گیرن. شرایطی مثل دست و پنجه نرم کردن با بیماری های لاعلاج، ورشکست شدن، جدا شدن از شریک عاطفی، فوت شدن نزدیکان و . . آدمای دیگه وقتی این شرایط رو می بینن، مهربون تر می شن. گاهی هم خیلی مهربون تر می شن.

نکته این جاست که من فکر می کنم اگه یکی که قبلن 60 تا محبت داشته و بعد این داستان محبتش بشه 70 اوکیه و حتی شاید بتونه حالمون رو هم بهتر کنه ولی وقتی یهو محبت از 10 میشه 70 بیشتر حس بد با خودش به همراه داره. انگار کسی داره ترحم می کنه. کاش درک کنیم و زیادی مهربون نشیم!

2

نحوه حرف زدن آدما تو شبکه های اجتماعی داره روز به روز بیشتر هرز می ره و این واقعن ناراحت کننده است. من سریع سعی می کنم اکانت های با این ادبیات رو mute کنم که تو تایملاینم ظاهر نشن.

موضوع دیگه هم ری‌اکشن های خیلی صمیمانه تو شبکه های اجتماعیه و من اینجوری هیچ وقت ری اکشن نشون نمی دم و ممکنه یکی که از بیرون نگاه کنه فکر کنه آدم بی احساسی ام : (

3

و نکته دیگه اینه که دو سه روزه بیشتر از هر زمان دیگه ای دلم گرفته. حس می کنم نیاز دارم گریه کنم.

4

گوش کنیم

شهزاده رویای من گلشیفته فراهانی

پاییز آمد، بر اساس یک سرود انقلابی٬ کاری از محمدرضا علیقلی با اجرای گروه کُر

ماه پیشانو

من یه ویژگی یکی از دوستام رو که خیلی دوست دارم اینه که خیلی با خودش رو راسته و اصول زندگی اش (فارغ از درستی و غلط بودن) کاملن شفافه و نتیجه این که راحت می تونه قصایا و گزاره ها رو مبتنی بر اصول گسترش بده. همین باعث میشه به عنوان مثال، تصمیم گیری های خیلی راحت تری در مقایسه با من داشته باشه.

با این حال این شفافیت برای من وجود نداره و وقتی نگاه می کنم، حس می کنم اصول و خط قرمز هام در عمل خیلی منعطف ان. یعنی خیلی کارا رو اگه انجام ندادم ممکنه فقط به خاطر اینکه فرصتش پیش نیومده باشه انجام ندادم نه چون نفس کار درست نبوده! یعنی به نظرم مهمه که یکبار برای همیشه به زیستن اخلاقی فکر کرد و اصول رو تبیین کرد و هیچ وقت سر اصول کوتاه نیومد.

واضحه که اصول فرق کنه همه چی فرق می کنه. اگه از یک نقطه خارج یک خط، بیش از یک خط موازی اون خط بشه رسم کرد دیگه هندسه مون اقلیدسی نیست و همه گزاره ها و قضایای پشت بندش دیگه صادق نیستن.

جمله زیر هم از کتاب برندگان و بازندگان سیدنی.جی.هریس انتخاب شده:

برنده هر امتیازی را که بتواند می دهد، جز اینکه اصول بنیادی خود را فدا کند.

بازنده به خاطر هراس از دست دادن امتیاز، به لجاجت خود ادامه می دهد، و این در حالی است که اصول بنیادی‌اش رفته‌رفته از بین می رود.

1

داشتم فکر می کردم به میزان محبتی که باید در قبال آدم هایی داشته باشیم که در شرایط دشوار و سخت قرار می گیرن. شرایطی مثل دست و پنجه نرم کردن با بیماری های لاعلاج، ورشکست شدن، جدا شدن از شریک عاطفی، فوت شدن نزدیکان و . . آدمای دیگه وقتی این شرایط رو می بینن، مهربون تر می شن. گاهی هم خیلی مهربون تر می شن.

نکته این جاست که من فکر می کنم اگه یکی که قبلن 60 تا محبت داشته و بعد این داستان محبتش بشه 70 اوکیه و حتی شاید بتونه حالمون رو هم بهتر کنه ولی وقتی یهو محبت از 10 میشه 70 بیشتر حس بد با خودش به همراه داره. انگار کسی داره ترحم می کنه. کاش درک کنیم و زیادی مهربون نشیم!

2

نحوه حرف زدن آدما تو شبکه های اجتماعی داره روز به روز بیشتر هرز می ره و این واقعن ناراحت کننده است. من سریع سعی می کنم اکانت های با این ادبیات رو mute کنم که تو تایملاینم ظاهر نشن.

موضوع دیگه هم ری‌اکشن های خیلی صمیمانه تو شبکه های اجتماعیه که به من حس خیلی بدی میده و من اینجوری هیچ وقت ری اکشن نشون نمی دم و ممکنه یکی که از بیرون نگاه کنه فکر کنه آدم بی احساسی ام!

3

و نکته دیگه اینه که دو سه روزه بیشتر از هر زمان دیگه ای دلم گرفته. حس می کنم نیاز دارم گریه کنم.

4

گوش کنیم

شهزاده رویای من گلشیفته فراهانی

پاییز آمد، بر اساس یک سرود انقلابی٬ کاری از محمدرضا علیقلی با اجرای گروه کُر

ماه پیشانو

1

دو فیلم before sunrise و before sunset رو دیدم و می خواستم دیشب سومیش که میشه before midnight رو هم ببینم که به جای این کار، الکی وقت تلف کردم و نهایتن فرصت نشد. واقعن زیبا بودن. به خصوص before sunset و مکالمه های تو ماشین celine و jesse. حس می کنم به تدریج دارم به تصویر درست تری از رابطه با یه آدم دیگه و چلنج هاش می رسم و این خیلی خوبه.

2

استریوتایپ. این واقعن منو رنج میده. واقعن شرمنده می شم وقتی می بینم یه سری موضوعات هستن که واقعن با پیش فرض بهشون نگاه می کنم حتی اگه طرف مقابل نفهمه یا نشون بدم که پیش فرض ندارم. چند وقت پیش همچین اتفاقی افتاد و من هنوز که هنوزه غرق در شرمندگی ام.

1

مثل این کامپیوتر قدیمی ها شدم. زیاد هنگ می کنم. فنم شروع می کنه به سر و صدا و به نظر میاد برنامه هایی که در حال اجرا هستند متناسب با توانایی پردازش من نیستند. همزمان گذاشتم یه سری چیز ران بشه و اون ور مثلن یه بازی هم در حال اجرایه! هی مجبور می شم ری‌استارت کنم و همه زحمت هام هدر می شه.

نیاز هست که این کامپیوتر ارتقا پیدا کنه. رم و سی پی یو وکارت گرافیک متناسبی نداره! یعنی شاید پیش از این خیلی نیاز به کارت گرافیک نداشتم و رم و سی پی یو ام هم کارام رو راه می انداختن ولی الان متنوع تر شده موضوعات پیش رو و نیاز به پردازش های دیگه هم هست! کارت گرافیکم پایینه و همین میشه که این مشکلات پیش میاد!

2

موضوع دیگه توانایی به تاخیر انداختن خواسته ها یا همون delayed gratifiction ئه. این توانایی برای من در حال حاضر از هر زمان دیگه ای کمتره. نمی دونم چجوری دوباره این مهارت رو در خودم تقویت کنم. خیلی فکر کردم سعی می کنم هم کارهایی کنم که یواش یواش اراده ام زیاد بشه ولی یهو این زنجیره شکسته می شه و من داغون می شم.

3

همه مشکلات از ترسه. از آینده مبهمی که پیش رومون هست. من واقعن می ترسم. پنیک کردم. از کرونا و این که تا ابد همینجوری باشه اوضاع می ترسم. از مشکلات اقتصادی، اجتماعی، ی و . که پیش روی این تیکه از زمین در روزهای پیش رو هستند، می ترسم.

می ترسم دیگه هیچ شوقی نداشته باشم. می ترسم روزام معمولی بشن. می ترسم بدون عشق از خواب پا شم. می ترسم این یک سال اخیری که گذروندم یه پیش نمایشی از زندگی چند ده سال آیندم باشه.

4

با این حال من کمی هم امیدوارم. می خوام از همین الان الان همه تلاشم رو بکنم. می خوام تا جایی که می تونم به این جبر غلبه کنم. محمد می گفت من اگه این همه درس بخونم و تیزهوشان قبول نشم چی؟! بهش می گفتم اگه تلاش نکنی که معلومه قبول نمی شی! پس بیا تلاشو رو لااقل بکنیم!

فقط تنها نکته ای که می مونه اینه که حرف های محمدرضا به میلاد رو فراموش نکنم.

اینکه آگاهانه افکارم رو کنترل کنم و اجازه ندم بیشتر از یکی دو پله جلو برن. مراقب باشم که سلسله رویداد های مثبت رو به صورت زنجیره ای ناشی از رخ دادن اتفاق فلان نچینم چرا که که اگر اون اتفاق رخ نده، به اندازه رخ ندادن اون رویداد آسیب نمی بینم که به اندازه تمام رویدادهای بعدی که در ذهن خودم چیدم و فکر می کنم اونها هم دیگه رخ نمی دن، آسیب می بینم.

5

دارم کتاب اضطراب منزلت آلن دوباتن رو می خونم. تو همین چند ده صفحه ای که خوندم، نکاتی رو هایلایت کردم که خیلی مهم ان. قطعن باید بیشتر فکر کنم به قسمت هایی که هایلایت کردم.

6

عقل و عشق از شادمهر

1

مثل این کامپیوتر قدیمی ها شدم. زیاد هنگ می کنم. فنم شروع می کنه به سر و صدا و به نظر میاد برنامه هایی که در حال اجرا هستند متناسب با توانایی پردازش من نیستند. همزمان گذاشتم یه سری چیز ران بشه و اون ور مثلن یه بازی هم در حال اجرایه! هی مجبور می شم ری‌استارت کنم و همه زحمت هام هدر می شه.

نیاز هست که این کامپیوتر ارتقا پیدا کنه. رم و سی پی یو وکارت گرافیک متناسبی نداره! یعنی شاید پیش از این خیلی نیاز به کارت گرافیک نداشتم و رم و سی پی یو ام هم کارام رو راه می انداختن ولی الان متنوع تر شده موضوعات پیش رو و نیاز به پردازش های دیگه هم هست! کارت گرافیکم پایینه و همین میشه که این مشکلات پیش میاد!

2

موضوع دیگه توانایی به تاخیر انداختن خواسته ها یا همون delayed gratifiction ئه. این توانایی برای من در حال حاضر از هر زمان دیگه ای کمتره. نمی دونم چجوری دوباره این مهارت رو در خودم تقویت کنم. خیلی فکر کردم سعی می کنم هم کارهایی کنم که یواش یواش اراده ام زیاد بشه ولی یهو این زنجیره شکسته می شه و من داغون می شم.

3

همه مشکلات از ترسه. از آینده مبهمی که پیش رومون هست. من واقعن می ترسم. پنیک کردم. از کرونا و این که تا ابد همینجوری باشه اوضاع می ترسم. از مشکلات اقتصادی، اجتماعی، ی و . که پیش روی این تیکه از زمین در روزهای پیش رو هستند، می ترسم.

می ترسم دیگه هیچ شوقی نداشته باشم. می ترسم روزام معمولی بشن. می ترسم بدون عشق از خواب پا شم. می ترسم این یک سال اخیری که گذروندم یه پیش نمایشی از زندگی چند ده سال آیندم باشه.

4

با این حال من کمی هم امیدوارم. می خوام از همین الان الان همه تلاشم رو بکنم. می خوام تا جایی که می تونم به این جبر غلبه کنم. محمد می گفت من اگه این همه درس بخونم و تیزهوشان قبول نشم چی؟! بهش می گفتم اگه تلاش نکنی که معلومه قبول نمی شی! پس بیا تلاشو رو لااقل بکنیم!

فقط تنها نکته ای که می مونه اینه که حرف های محمدرضا به میلاد رو فراموش نکنم.

اینکه آگاهانه افکارم رو کنترل کنم و اجازه ندم بیشتر از یکی دو پله جلو برن. مراقب باشم که سلسله رویداد های مثبت رو به صورت زنجیره ای ناشی از رخ دادن اتفاق فلان نچینم چرا که که اگر اون اتفاق رخ نده، به اندازه رخ ندادن اون رویداد آسیب نمی بینم که به اندازه تمام رویدادهای بعدی که در ذهن خودم چیدم و فکر می کنم اونها هم دیگه رخ نمی دن، آسیب می بینم.

5

دارم کتاب اضطراب منزلت آلن دوباتن رو می خونم. تو همین چند ده صفحه ای که خوندم، نکاتی رو هایلایت کردم که خیلی مهم ان. قطعن باید بیشتر فکر کنم به قسمت هایی که هایلایت کردم.

6

عقل و عشق از شادمهر

تنزل پیدا کردم. آپدیت ها همه پاک شده اند. آن همه فیچر که رفته رفته بهبود داده شده بودند، دیگر دیده نمی شوند و مواجه هستیم با نسخه ای که در ابتدا توسعه داده شده بود. شاید زمان خودش خوب بود ولی الان خوب نیست. زیادی ابتدایی است. حتی رقت برانگیز است. انگار یک بچه چند ساله که تازه برنامه نویسی یاد گرفته، کدش را نوشته. پر از باگ است. کر و کثیف است. غیر بهینه نوشته شده.

با این حال، من همیشه سعی می کنم بک آپ بگیرم. البته از هرچیزی که ارزشمند است. بدیهی است که گاهی در تشخیص ارزش چیزها اشتباه می کنم. با این حال، از نسخه های آپدیت شده مطمئنم نسخه پشتیبان تهیه کردم ولی مشکلی که هست آن جاهایی که ذخیره کردمشان بعضن یادم نمی آید. باید دقیق تر فکر کنم و پیدایشان کنم.